Rozdział 34

Kolejny rozdział, który pojawia się wg planu. Nie będę dużo gadała we wstępie, bo to bez sensu. Nie mniej jednak ostatnio mam trochę mało czasu na pisanie za co bardzo przepraszam. Ale obecnie pracuje i jak przychodzę do domu, to po prostu padam ze zmęczenia i na nic nie mam sił.

A tymczasem zapraszam do czytania! Enjoy~!

***

Fairy Tail szykowało się do dalszej walki. Bo wiedzieli, że ta miała nastąpić i to w bardzo krótkim czasie i najmniej spodziewanym momencie. Ranni byli opatrywanie, a zmarli grzebani. Tak – zmarli. Do innego świata odeszła Lisanna oraz Droy. Rodzeństwo Strauss starało się nie rozpaczać, ale nie było to łatwe. Nie po tym, jak już raz ją stracili. A teraz drugi raz nie mogli jej obronić. Natsu też się trochę podłamał. Jakby nie patrzeć, byli przyjaciółmi od zawsze. Znali się od dziecka. Też cierpiał po pierwszej śmierci Lisanny, a druga… cóż… Aya wiedziała, jak to jest stracić kogoś bliskiego dwa razy i nie być w stanie nic zrobić. Kin zresztą też, ale dla niego to było co innego…

-Ludzie rodzą się i umierają. – powiedziała kiedyś Luka – To niezatrzymany cykl życia. Ale gdy odchodzą powinnyśmy czuć radość, że zostali zbawieni od tego piekła, jakim jest życie. A naszym obowiązek jest sprawić, by byli z nas dumni, gdy do nich dołączymy. – były to mocne słowa, ale prawdziwe. I dotarły zarówno do Heart of The Darkness, jak i Fairy Tail.

Natsu chciał porozmawiać z Kinem, ale blondyn skutecznie się migał od tego. Nie chciał chłopakowi kłamać, ale nie mógł mu też zbyt wiele powiedzieć. Starał się więc unikać rozmowy z nim. Czy wiedział, czego oczekiwał od niego Igneel? Tego nikomu nie powiedział, chociaż Luka przypuszczała, że wie więcej niż w ogóle moglibyśmy przypuszczać. Ale nawet ona nie była w stanie  stwierdzić na pewno.

-Tak właściwie – zaczął w pewnym momencie Bixlow, wpatrując się w Lukę – to wychodzi na to, że ten Luc to taki zły brat bliźniak, tak?

-Owszem. Coś w ten deseń. Ale ja i on to nie to samo co z tym waszym Siegrain’em. – odparła popijając świeżo zaparzoną herbatę. Ktoś wziął głęboki oddech, jakby nie był pewien czy ten temat powinno się poruszać. Luka rzuciła w tamtym kierunku przelotne spojrzenie, ale nic nie powiedziała.

Pani Cienia starała się jak mogła, by tylko opóźnić to, co działo się z Mią. Ale jej starania przynosiły raczej niewielkie efekty i tylko osłabiała siebie. Z tego powodu Polyushka kategorycznie zabroniła jej interweniować w sposób, który szkodził by jej samej. A co za tym idzie, nie mogła przebywać w pokoju, gdzie leżała jej uczennica, bo nie potrafiła siedzieć bezczynnie. Lucy i Levy starały się ją jakoś pocieszyć, ale na daremno. Aya była tylko bardziej zirytowana. Do tego stopnia, że Wendy, która w pewnym momencie do niej podeszła, aż bała się odezwać.

-Zimna jak lód. – znikąd pojawił się Neah, a dziewczyna tylko rzuciła mu zirytowane spojrzenie – Nic nie powiesz?

-Odczep się. Nie mam nastroju na słowne przepychanki. – odparła

-Jesteś nieczuła. Nawet nie spytasz jak się czuję. – milczał przez chwilę, po czym uśmiechnął się dziwnie – Ah… No tak. W końcu jesteś bog-

-Neah… jeszcze słowo a cię zabiję.

Nie dane mu było dokończyć. Brunetka przyłożyła ostrze swojego miecz, do krtani Neah. Chłopak był tak zaskoczony tą reakcją, że jedyne co zrobił to rozszerzył oczy i wbił spojrzenie w metal. Na dodatek reakcja Kuroi była niezwykle szybka, jakby wręcz instynktowna. Neah chciał coś powiedzieć, ale nie mógł. Słowa uwięzły mu w gardle. Oblał go zimny pot, a strach zawładnął każdym milimetrem ciała. Znał już to uczucie. Tak samo było, kiedy przez przypadek obraził jej brata. Niby nie chcący, ale Aya wpadła wtedy w prawdziwą furię. Tym razem było prawie identycznie. Czuł od niej przerażającą, mroczną aurę… Aurę mordu i śmierci. Nawet nie patrząc na niej był w stanie stwierdzić jak brunetka przewierca go lodowatym i wściekłym jak nigdy spojrzeniem. Przełknął nerwowo ślinę, wciąż patrząc na katanę przy jego gardle. Przybrał na twarz wyraz irytacji, która dość nieumiejętnie miała przykrywać jego strach. Może i przerażony, ale miał zamiar wygarnąć swojej znajomej to i owo.

-Ha! W końcu ukazałaś swoje prawdziwe oblicze!

Uniósł dumnie głowę i rzucił jej drwiące spojrzenie, co wydawało się trochę nie odpowiednie do sytuacji. Ale nie miał zamiaru się powstrzymywać, czy uspokoić. Nie… Nawet gdyby miał porządnie oberwać. Z kolei Aya pobladła lekko i rozszerzyła odrobinę oczy, ale po chwili wróciła do poprzedniego stanu i jej mina była jeszcze bardziej zimna i złowroga. Mina zabójcy, którego nie rusza śmierć. Neah ponownie przełknął ślinę, gdyż usta i gardło miał dziwnie suche i ponownie się odezwał. A raczej wykrzyknął.

-Twoja natura daję o sobie znać, co? Śmiało! Zabij mnie! Może wtedy wróci Aya, którą znałem. – Tu uspokoił nieco dotąd roztrzęsiony głos i przymknął lekko powieki, odwracając głowę w bok. Wziął głębszy oddech i rozluźnił pięści, które zacisnął nieświadomie. - Dziewczyna, która wie co znaczy słowo „prawdziwa przyjaźń”… – Tu spojrzał na nią butnie i pewnie. – która wie, co znaczy stawić czoło problemom i przeciwnościom losu. Która jak mało kto, nie boi się prawdy! – wykrzyknął.

Oczy Neah miały teraz jakby nostalgiczną nutę, a Aya… cofnęła się o krok opuszczając odrobinę miecz. Jej i tak blada cera, była koloru jak i zmarłego. Jej oczy, od początku tej ostrzejszej „wymiany zdań” były puste. A raczej od momentu wypowiedzenia przez nią groźby, ale teraz… były zdezorientowane. Spuściła głowę, zgarbiła się lekko, a racę zacisnęła w pięści. A raczej tylko jedna rękę, bo w drugiej trzymała miecz. Włosy opadły jej na oczy, całkiem je zasłaniając. Stała tak przez kilka chwil, aż w końcu wyprostowała się i rozluźniła pięści. Głowy jednak nie uniosła. Schowała broń.

-Zamknij się… Nigdy więcej o tym nie wspominaj. – ruszyła wolnym krokiem z miejsca, a mijając Neah dodała jeszcze jedno zdanie nie zatrzymując się nawet. – Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy. To nie twój interes. – następnie wciąż nie podnosząc głowy, opuściła budynek gildii.

Neah zmarszczył brwi, nie odwracając się. Chciał wiedzieć, jaką minę miała Aya, jednak nie był w stanie tego zobaczyć. Nie mógł nic na to poradzić. Obrócił się z zamiarem skierowania się do baru i napicia czegoś na rozluźnienie, ale… kiedy zobaczył wszystkich magów obecnych w gildii wpatrujących się w niego z różnymi minami… zrozumiał, że wszyscy patrzyli na nich i na scenę, która miała miejsce przed chwilą. A skoro Aya już „zniknęła”, tylko on pozostał w centrum uwagi. I właśnie dowiedział się, czemu przez całą ich „rozmowę” było tak cicho i nikt im nie przeszkodził. A tym bardziej żadne z nich niczym nie oberwało. Właśnie dlatego, że wszyscy patrzyli na nich. Dlaczego? Kto wie… z różnych powodów. Jedni zapewne z nudy, inni z ciekawości, inni może lekko zdezorientowani czy przestraszeni takim zwrotem akcji, a jeszcze inni może po prostu chcieli się czegoś dowiedzieć. Jedno było pewne – cała ta sytuacja nie była w żadnym stopniu normalna czy zwyczajna. I z całą pewnością była dość ciekawym widowiskiem.

-Przesadziłeś Neah. – odezwała się Luka swoim spokojnym i twardym głosem. Widać było jak na dłoni, że w tej wypowiedzi było coś jeszcze. Coś, co tylko sam Neah był w stanie odczytać. I tak się stało. Chociaż nikt prócz tej dwójki tego nie wiedział. Natsu, który zawsze był w gorącej wodzie kąpany (albo nawet i lawie), chciał coś powiedzieć, ale Kin zasłonił mu usta i pokręcił głową. Neah zmierzwił swoje włosy i po krótkim westchnieniu, skutecznie się wycofał.

To skutecznie wyrwało resztę z zawieszenia i zapanował chaos. Każdy był ciekaw o co dokładnie chodziło. Próbowali coś wyciągnąć z Luki, ale jej lodowate spojrzenie skutecznie odsunęło ich na drugi koniec pomieszczenia. Kobieta wstała i swoim majestatycznym krokiem opuściła gildię. Lena i Riddle wymieniły ze sobą spojrzenia i postanowiły zareagować. W całym tym chaosie udało im się również opuścić gildie bez problemu i nikt ich nie zauważył. Zdecydowały znaleźć Ayę. Nie było to trudne zważywszy, że znały się już od dawna. I nawet jeśli w niektórych sprawach dziewczyna wciąż pozostawała tajemnicą dla wielu osób, to jednak one, Kin i jeszcze niewielka liczba osób miały największe szanse na znalezienie jej i „odczytanie”. Hagena użyła swojej telekinezy i przeniosła siebie i Azuri na dach jednego z budynków obok gildii, który jeszcze się ostał. Kuroi rzeczywiście tam była. Siedziała z czołem opartym na zgiętym kolanie, podczas gdy druga noga była wyprostowana i widać była kilka drobniejszych ran, których dziewczyna nie zabandażowała.

-Aya? – odezwała się Lena – Wszystko w porządku?

-A wyglądam jakby było? – prychnęła, po czym westchnęła i spojrzała na nie przepraszająco – Wybaczcie… poniosło mnie.

-Nic nie szkodzi. – Lena uśmiechnęła się lekko, a Hagane rzuciła się obok Ayi i prychnęła

-Właśnie. Neah to dupek. Na twoim miejscu od razu bym go poszatkowała. – powiedziała Riddle

-Myślę, że Lucy już wie. – odezwała się po dłużej chwili Aya

-Kto? Ta blondyna od gwiezdnych duchów? – spytała Riddle ziewając

-Ty też jesteś blondyną. – uśmiechnęła się złośliwie właścicielka chodzącego mini-zoo.

-Czepiasz się trawiasta.

Azuri dostała tiku nerwowego, ale czyjś cichy śmiech sprawił, że się opanowała. I bynajmniej nie był to śmiech Ayi. Trójka dziewczyn obróciła się, by zobaczyć Kina stojącego jakieś 2 metry od nich.

-Nigdy się nie zmienicie. – pokręcił głową i klapnął na tyłek, wpatrując się z błyskiem w oku w tą scenę.

-To kobieca rozmowa, gadzino jedna. Nie wtrącaj się. – powiedziała Riddle, ale kącik jej ust drgnął lekko

-Ależ naturalnie! Będę siedział cicho jak mysz pod miotłą. O! Albo przebiorę się za dziewczynę!

-Oszczędź nam tego widoku! – powiedziały jednocześnie Lena i Hagane.

Cała czwórka zaśmiała się. Brakowało im tej chwili rozluźnienia. Zbyt dużo rzeczy dzieje się na raz. A przeszłość daje o sobie znać w najmniej lubiany i pożądany sposób. Bo to przeszłość. Cienie przeszłości. One nie lubią gdy się o nich zapomina.

-To co? Wracamy? – spytała w pewnym momencie Stalowa Dama – Siedzenie tutaj nic ci nie da.

-Tak, wiem. – odparła z głębokim westchnięciem Aya. Nie uśmiechało jej się schodzenie tam na dół i wysłuchiwanie tych wszystkich pytań, znoszenie dziwnych spojrzeń. I spotkanie Neah. Był dla niej ważne, ale nie tak jak kiedyś i nie tak jakby chciał, ale… jak miała mu teraz spojrzeć w oczy, skoro praktycznie groziła mu śmiercią?

-Należało mu się. – ponownie odezwała się Riddle, jakby czytając jej w myślach. Podniosła się z ziemi i otrzepała. A następnie zeskoczyła z budynku. Aya zdezorientowana została pociągnięta przez Lenę i Kina, przez co całą czwórką stali już na stabilnej powierzchni.

-Zgadzam się Riddle – odezwała się Lena – przesadził. Teraz i dawniej. Powiedział za dużo i… zrobił zbyt wiele.

-Oh, Lena. To co było kiedyś… W sumie nie dziwę mu się. Nigdy nie byłam zbyt towarzyską osobą. A w tamtych czasach to już na pewno.

-To go nie usprawiedliwia! – oburzyła się Hagane – Mógł najpierw skończyć jedno, a dopiero później...! – zasłoniła usta – Wybacz... Uh... Cholerny drań.

-Może wtedy nie byłaś osobą okazującą uczucia, ale to się zmieniło. – wtrącił się Kin – Więc niczym zaskakującym nie jest, że chłopak się stara i zapewne dalej będzie.

-Niech no tylko tknie cię palcem, czy choćby pomyśli o tobie w nieodpowiedni sposób, to mu przywalę. – wykrzyknęła bojowo Riddle

-Ja też! I ani waż się mu wybaczyć tamto zdarzenie! W ogóle to na twoim miejscu poszatkowałabym go już dawno! – Lena również zaczęła się nakręcać

-Przecież wam mówię, że to nie był jego wi-

-Aya! On cię zdradził! – wykrzyknęła Riddle, a Kin odchrząknął. Dopiero teraz zauważyli, że byli już na terenie gildii i wzrok wszystkich spoczął na nich. – E… Za długi język, za długi język… - wymruczała nerwowo Riddle

***

Tak  żeby było wam łatwiej sobie wyobrazić: 

LUC

 KIN

LUKA

 

 ORION

Obrazki znalazłam już jakiś czas temu na necie. Nie są moja. Mam nadzieję, że nikt mnie nie zlinczuje za użycie ich. Kiedy skończę tą historię, wrzucę coś a'la filmik z prezentacją całego Serca Ciemności. Ale to w przyszłości.

Wiem, że trochę krótko, ale ten moment wydał mi się idealny na takie… e… przerwanie. Wiem, jestem wredna. Choć przyznam, że mocno się zastanawiałam nad tym, czy czegoś nie dopisać, ale ostatecznie zrezygnowałam. Tak chyba jest najlepiej. 

Mam nadzieję, że mimo niewielkiej długości jednak się podobało. Czekam na szczere komentarze.