Rozdział 39

Happy New Year!

Ta-dam! Rozdział jest szybciej napisany, niż się spodziewałam! Nowy rok się zaczął, więc i pojawia się nowy rozdział. Planowałam dodać go wczoraj, ale uznałam, że i tak mało kto wtedy na kompa wchodzi. E… może nie będę na razie przedłużać. Wszystko, co mam dzisiaj do powiedzenia, jest napisane na dole.

Zapraszam do czytania!

***

Jak wiele można w życiu zmienić? Jak wiele można wytrwać? Ile wytrzymać? Ludzie mawiają, że los nie rzuca nam pod nogi przeszkód, których nie możemy pokonać. Niektórzy jednak uważają, że czasami może się wydawać inaczej. Ale prawda jest taka, że rzeczywiście los wie co, kiedy i komu podsuwa pod nogi. Ponieważ są dwie opcje: albo przeszkodę pokonasz, albo to nie jest twój problem.

A to, że przejmujemy się nawet nie swoimi problemami to już inna sprawa. Ale Kin od dawna przestrzegał takiej zasady. Albo pokonasz przeszkodę, albo nie jest to twoją rolą. Przez wiele lat żył tą ideą. Ktoś mógłby powiedzieć, że nawet niszczył życia. Ludziom i niekoniecznie ludziom…

Kin no Ryuuji, czyli Złoty Smok. Wiele rzeczy złożyło się na jego charakter, myślenie i pogląd na świat. Ale nie narzekał, bo to mu odpowiadało.

I wtedy pojawił się Ren Kuroi, który przewrócił całe jego dotychczasowe życie do góry nogami. Najpierw namieszał swoją gadką, której Kin nawet nie słuchał uważnie. Ba! Nawet nie zwracał na niego uwagi! Potem Ren oczywiście musiał pomieszać Kinowi plany, zniweczyć mu robotę i zepsuć zabawę. Co z tego, że była nielegalna? To było jego życie i miał do niej prawo. A przynajmniej tak Kin uważał. Ale Ren nie potrafił zrozumieć aluzji i odczepić się. Był irytująco uparty, wkurzający i według Kina, obrzydliwie miły i uczciwy. Złoty Smok nie wiedział jednak wtedy wszystkiego o brunecie. Jednak szybko spora część do niego dotarła, kiedy to Ren go pokonał. Potem stanął nad nim, z lekkim i może nawet zakłopotanym uśmiechem, tylko po to by przeprosić, że go trochę poniosło.

Kin miał ochotę wtedy wyć z wściekłości oraz irytacji i jednocześnie zapaść się pod ziemię. Był smokiem. Przegrał z człowiekiem. Marnym, słabym, wątłym, miłym, uczciwym i pewnie jeszcze dzieckiem. Był tak pogrążony w swoim wewnętrznym konflikcie, że nawet nie oponował, kiedy brunet zabrał go do swojej gildii żeby opatrzyć rany. Kin z zaskoczeniem stwierdził, że Ren najpierw opatrzył JEGO, a dopiero późnie zajął się sobą.

Wtedy Ren przedstawił go paru osobom z gildii i ktoś zaproponował żeby z nimi został. A Kin nie bardzo miał gdzie iść. Zawsze łaził tam, gdzie miał ochotę, więc było mu to obojętne, ale… cóż… przegrał z Renem, który darował mu życie. Więc według zasad których blondyn się trzymał, jego życie należało do Kuroi. Można by rzec, że w pewien sposób należał do Rena, bądź podlegał jego woli. Chociaż ten uważał inaczej. Wręcz się przestraszył, kiedy Kin pewnego dnia, przedstawił mu swoje „zdanie”. Wtedy, po dłuższej chwili zastanowienia, Ren powiedział do niego nad wyraz poważnym głosem:

-Skoro ja mam decydować o twoim życiu, a ty posłuchasz mojego rozkazu, to niech tak będzie. Masz żyć. Żyć swoim życiem i nie ryzykować, jeśli nie ma takiej potrzeby. Takie jest moje życzenie.

A Kin był zbyt zaskoczony, żeby cokolwiek powiedzieć. Odruchowo chyba tylko kiwnął głową, a odwrotu już nie było. Ren uśmiechnął się wtedy nagle szeroko i wyglądał głupio, a cała powaga uleciała.

To było ich pierwsze spotkanie. Ich początek. I Kin nigdy by nie przypuszczał, że kiedykolwiek będzie się tak czuł, będzie tak żył i że cokolwiek będzie wyglądało choć minimalnie podobnie do obecnej chwili. Ren, który przewrócił jego życie do góry nogami. Ren, którego stracili 3 razy. Teraz żył i siedział naprzeciw niego przy stole, rozmawiając wesoło z Revisem. Miał wrażenie, że wszystko zaczęło się układać. Powoli, powolutku. A przynajmniej dla Rena i dla Ayi. Tak. On nie mógł żyć spokojnie wśród ludzi. Już nie. Wiele się zmieniło. Ale był szczęśliwy widząc, że Kuroi są szczęśliwi. Że żyją, mają przyjaciół i siebie. Że każdemu z nich układa się życie. 

Z niedowierzaniem wspominał co prawda chwile po bitwie, jakby wydawały mu się trochę oderwane od rzeczywistości. Albo jakby miały miejsce nie kilkanaście godzin temu, a kilkanaście lat. A mimo to obraz był bardzo wyraźny. Kiedy zamykał oczy na powiekach widział te wszystkie sceny. Widział pojawienie się Rena, który jak zawsze go drażnił. Widział szczęśliwą Ayę, zaskoczone wróżki, króciutką opowieść Revisa, który streścił łaskawie Fairy Tail relacje między rodzeństwem. Ale nie powiedział nazbyt wiele. Są bowiem rzeczy, o których tylko niektórzy powinni mówić. A jeśli wróżki chciałyby się dowiedzieć czegokolwiek więcej dowiedzieć o Ayi i Renie, mogli to uzyskać jedynie od tej właśnie dwójki. Cóż… były tego plusy i minusy. Wróżki chciały wiedzieć, były uparte i wkurzające. A oni byli po bitwie, zmęczeni i wiele przeszli. Na pewno chcieliby się sobą nacieszyć i porozmawiać. Ale nic nigdy nie idzie po naszej myśli, bo los lubi być przekorny. I to nie tylko w takiej sytuacji. Już wcześniej wszyscy się o tym przekonali.

Ale Kin widział, że Kuroi najchętniej schowaliby się gdzieś przez tydzień i nigdzie stamtąd nie wychodzili. Ren był zupełnie miły. Dla wszystkich. Uśmiechał się lekko, niewiele mówił. To nie był ten obecny Ren. Kiedyś owszem Kin uważał go za naiwnego i niewinnego dzieciaka. Później się okazało, że Ren nie był wcale taki ułożony i niewinny. Ale nie tylko Ren wpłynął na Kina. Blondyn również wpłynął na Kuroi. Przebywanie razem sprawiło, że brunet stał się bardziej… podstępny. Tak, to dobre słowo. Potrafił być czarujący i uprzejmy, ale za tym krył się często podstęp. A wszystko przez Kina. Ren stał się bardziej lekkomyślny, chociaż według Kina zawsze taki był. Stał się też bardziej cyniczny i czasami trochę złośliwy. Nie bardzo, ale jednak. I głupkowaty. Można by rzec, że po prostu zmieszali ze sobą swoje charaktery.

Ale nie tylko u Rena było widać nienaturalne zachowanie. Aya również, wyglądała inaczej. Kin odniósł wrażenie, że patrzy na małą dziewczynkę. Nie na Ayę sprzed lat, którą znał, ale na tą Ayę, zanim przyszła do Serca. Zanim jej brat zmarł. Nie, nie chodzi o to, że była rozchichotana (choć Kin nigdy nie wiedział jaka była Aya, jak małe dziecko, chyba że z przekoloryzowanych opowieści jej brata), tylko siedziała lekko skulona i spięta niczym nieśmiała dziewczynka w miejscu pełnym obcych, dorosłych ludzi. Choć i to określenie nie oddawało idealnie tego co widział Kin. Nie potrafił tego od tak określić. Po prostu… wiedział. Nie była sobą.

Zresztą oni wszyscy byli zmęczeni. Kin się dziwił, jakim cudem wróżki mają jeszcze tyle siły na te pytania. On sam miał ochotę paść natychmiast na twarz i zasnąć. Z drugiej jednak strony bał się, że jak się obudzi, znajdzie się w rzeczywistości i okaże się że to wszystko to był tylko słodki, złudny sen. Chciałby się nacieszyć tą chwilą tak długo, jak tylko się da. Spędzić jak najwięcej czasu, bez ciężaru śmierci bliskiej osoby. Fakt, parę osób zmarło, ale to nie były osoby, na których aż tak by mu zależało. Jego „rodzina” była dla niego znacznie ważniejsza.

W pewnym momencie Ren pochylił się w jego stronę i puknął go w czoło. Kin aż odskoczył. Nawet tego nie zauważył. Brunet wstał, ciągnąc za sobą Ayę i obszedł stół. Tylko po to by złapać go za łokieć i również pociągnąć za sobą. Po co i gdzie? Dopiero po chwili Kin zobaczył, że do jakiegoś ocalałego pomieszczenia z łóżkami. I wtedy zarejestrował, że Renowi chwilę wcześniej udało się zbyć zaintrygowane wróżki. Wolał nawet nie wiedzieć jak. Był zbyt zmęczony, żeby w ogóle zrozumieć co się do niego powie. Mimo, że Ren był młodszy, to czasami okazywał się znacznie bardziej odpowiedzialny od starszych od niego osób. W tym też od Kina.

-Obiecałem im, że jutro wyjaśnimy im parę spraw. – rzucił lekko Ren, starając się aby jego głos był cichy – Odpocznijcie teraz.

-A ty nie odpoczniesz? – spytał Kin

-Już się należałem.

-Doprawdy? I myślisz, że uwierzę że te paręnaście godzin walki o twoje życie, sprawiło że w stu procentach odzyskałeś siły? Myślałem, że masz o mnie trochę wyższe mniemanie. – Kin był zmęczony, głodny i niewyspany. A do tego cały obolały. Nie było opcji, żeby jeszcze zachował spokój, kiedy ten przedkładający-cudze-życie-nad-swoje osobnik tak go irytuje swoją głupotą – Kładź się. Ani ja, ani Aya nie jesteśmy ślepi. Przypuszczam, że jesteś w jeszcze gorszym stanie niż poszatkowana kapusta.

-Nawet w takiej chwili, twój beznadziejny dowcip musi dawać o sobie znać? – Ren uśmiechnął się lekko. Brakowało mu tych słownych przepychanek – W takim razie posuń się.

-Ale w sensie, że co? – Kin nie zrozumiał. Albo jego mózg był zbyt zmęczony, albo… nawet na „albowanie” nie miał siły.

-No przesuń się. Łóżka są tylko dwa, a wolę was pilnować.

-Nie ogarniam twojego toku myślenia, ale czemu nie pójdziesz do siostry? – Kin machnął ręką w stronę Ayi, która właśnie ułożyła się wygodnie. Ren zrobił zbolałą minę, zranionego dziecka.

-Bo ona mnie nie chce. Od kiedy spaliśmy razem w dzieciństwie.

-To dlatego, że zawsze mnie przyduszałeś. – mruknęła dziewczyna cichym, zmęczonym głosem.

-Ale to z miłości! – zawołał Ren

-No właśnie. I to jest twój problem. – odparła i odwróciła się do nich plecami. Kin zauważył jednak, że uśmiechnęła się lekko. Musiało jej naprawdę brakować tego wszystkiego.

-Kiedy to nie moja wina, że tak kocham moją małą siostrzyczkę i się o nią martwię! – mruczał pod nosem Ren, nie adresując jednak swojej obronnej wypowiedzi do nikogo. Wcisnął się tylko Kinowi pod kołdrę i ułożył usta w podkowę.

-Lepiej żebyś nie próbował mnie podduszać. – ostrzegł Kin, patrząc uważnie na przyjaciela z dziwną miną.

-Nie jesteś moją słodką siostrzyczką, więc się nie martw.

-Dlatego mam nadzieję, że nie zaczniesz nagle we śnie myśleć inaczej. – odburknął Kin i odsunął się jak najbardziej – Spróbujesz tylko odcinać mi dopływ tlenu, a cię zjem.

-To trochę nietypowa groźba jak na ciebie. – Ren popatrzyła na niego z ukosa przechylając dziwnie głowę.

-Nietypowe jest też spanie z innym facetem w jednym łóżku. I mówienie o miłości i przyduszaniu. – odpowiedział urażony Kin. Burknął coś jeszcze pod nosem i opatulił się kołdrą, spoglądając dziwnie na Rena.

I na tym się cierpliwość Ayi skończyła. Parsknęła śmiechem i złapała się za brzuch, trzęsąc się. Z nimi nie dało się normalnie funkcjonować i nie zwariować. Ich rozmowa po prostu ją powaliła. Z nimi nie da się być poważnym. Nawet w dzień bitwy. (a może już dzień po)

To był najszczęśliwszy dzień w jej życiu. Co z tego, że o mało nie zginęła? Co z tego, że zmarło tyle osób? Co z tego, że miasto wyglądało jak ruina? Odzyskała brata! Ren żyje! Jest tuż obok i wygłupia się razem z Kinem! I to było najważniejsze!

***

Emm… Tak… Wiem, że rozdział jest raczej krótki… ale to dlatego, że było dużo ciągłego tekstu, a mało dialogów! O! No i… po prostu musiałam skończyć w tym momencie – wydawał się idealny!

Cóż… mam nadzieję, że was nie zawiodłam. Nie wiem jak wy, ale ja po prostu uwielbiam Rena (chyba to mnie i Ayę łączy)

Podziękowania za rozdział i wenę na niego dla Fadziulki. W sumie to parę rzeczy sprawiło, że to napisałam wciągu… e… praktycznie jednego dnia. Raz: piosenka, którą mi wysłałaś (mimo, że na początku jakoś tak wydawała mi się zwyczajna i nie w moim typie, tak pisało mi się przy niej świetnie). Dwa: Tak… myślę że trochę robię TO specjalnie i ty chyba wiesz o co chodzi. TE fragmenty są całkowicie dedykowane dla ciebie! Trzy: wiele, wiele innych powodów, na które brakłoby tu miejsca, gdybym chciała je wypisywać!

E… Czy tylko mi się zdaję, że piszę teraz jakbym była nad wyraz szczęśliwa? Mniejsza o to!

Szykujcie się! Koniec już blisko! Chociaż to może nie dla wszystkich dobra wiadomość… A może jednak dobra?

W każdym bądź razie nie przedłużam i życzę wam wszystkich miłego dnia! Do następnego!

Bye~!