Rozdział 16

Ekhem! Pewnie dziwicie się czemu notki nie ma w weekend tak jak zawsze. O konkretnym terminie wolę nie wspominać. Już tłumaczę. Postanowiłam poczekać te parę dni o dodać notkę wraz z drobnym bonusem dokładnie dziś, gdyż... no coż... tego dnia wypadają moje urodziny. ^^" 

A teraz krótko i treściwie: Notkę dedykuję: Fadziulce, Shiru oraz Desu-chan. Wasze słowa sprawiają, że aż mi się ciepło na sercu robi ^^. A teraz zapraszam do czytania notki! 

***

---== Riddle ==---

Siedziałam na stole i śmiałam się jak głupia. Przede mną rozciągał się doprawdy komiczny widok. Aya leżała na podłodze, na brzuchu i coś tam mówiła o tym, że jest zmęczona. Obok niej kucał białowłosy Revis, który dźgał ją palcem w bok. Zupełnie jak jakieś małe dziecko! Ta tylko machnęła ręką jakby muchę odganiała, ale nie przyniosło to oczekiwanego efektu. Revis tylko zwiększył intensywność „dźgnięć na minutę”. Brunetka już nawet na to nie zareagowała. Kawałek dalej upity Kin „śpiewał”, jakąś dziwną piosenkę, której słowa ciężko było rozróżnić w tym pijackim bełkocie. Lena również po sporej dawce alkoholu, co chwila chichotała z tego co powiedział jej jakiś (również) zielonowłosy chłopak. O ile dobrze zapamiętałam, miał na imię Fried. Ta… Nie ma to jak jedna trawa, spotka się z drugą… i wszystko jasne! Uhh... Gdzieś po mojej prawej stronie Natsu był bity przez zirytowaną... Lucy! Serio! Nawet nie wiem za co. A Erza patrzyła na to, będąc równie mocno co inni, w krainie pijackich marzeń. Elfman leżał na kolanach niejakiej Evergreen, a Grey… jak zawsze latał prawie nago. Dopiero niedbale rzucona w jego stronę przez Kuroi butelka po alkoholu, jakoś go uspokoiła. Ale! Niedbale nie znaczy mało celnie i słabo! Wręcz przeciwnie! Aya trafiła w sam środek czoła! Wciąż leżąc na ziemi, z twarzą przy podłodze. Chłopak najpierw się zatoczył, aż w końcu z odpłyniętym hen daleko wzrokiem, ubrał się.

Tak rozmyślając i śmiejąc się z tego co miałam przed sobą, nawet nie zauważyła, kiedy obok mnie ktoś przysiadł. Tym kimś okazał się pewien rudzielec co mnie zaczepił w dniu mojego pojawienia się tutaj. Tak… Loki… Wkurzał mnie! Nie żeby nie był przystojny… I jeszcze te rude włoski! I dzikie spojrzenie! Ekhem! znaczy… i tak mnie irytował! Nawet w tej chwili! Zaczął coś tam gderać do mnie, że niby jest mu przykro i w ogóle, a później zaczął mnie podrywać, ale… skończyło się to tym, że i on dostał butelką w głowę… również od Ayi, która mruknęła tylko „Łapy precz od Hagane, albo ci je powyrywam ty cholerny podrywaczu…” i dalej kontynuowała swoje jakże wspaniałe zajęcie w postaci leżenia plackiem na ziemi. Wciąż bez zmiany pozycji. Już nie wspomnę, że nawet głosu nie podniosła, ale… to tylko wróżyło jeszcze większy gniew, czy irytację. Kiedy Aya jest nazbyt spokojna i obojętna w porównaniu do sytuacji, to… nie wróży niczego dobrego. A obecnie obok niej wciąż kucał Revis, z tym, że w rękach trzymał cały zapas butelek… I uśmiechał się w ten swój irytujący sposób… Wrrr…

Ale wracając do Lokiego… Rudzielec pomasował się tylko w obolałe miejsce na czole i oddalił się na bezpieczną odległość. Pijackim krokiem! Nie żebym ja nie była pijana! Byłam i to bardzo, dlatego właśnie siedziałam na stole, nie chcąc ryzykować bliskiego spotkania z podłogą. Zapewne dosyć twarda podłogą. A spotkanie z nią na pewno miało by miejsce, gdybym chciała w moim stanie zrobić chociaż krok. No, a poza tym… wolałam sobie posiedzieć i pośmiać się z innych i ich prób zachowania równowagi! Rozejrzałam się po pomieszczeniu i mój wzrok padł na jakiś, dobrze osłonięty przed niechcianymi spojrzeniami, kąt. Stał tam Gajeel oraz Levi i… całowali się! No ja nie mogę! Aparat! Gdzie aparat?! Trzeba to przecież uwiecznić!

Nie do końca myśląc, zeskoczyłam ze stołu i skończyło się to tym, czego chciałam uniknąć. Czyli zachwiałam się i wylądowałam na ziemi… Po prostu wspaniale! Podniosłam się z jękiem brzmiącym jak „ale aparat!” i postanowiłam wstać. Nie skończyło się w cale lepiej, bo tym razem zachwiałam się jakby w drugą stronę i przewróciłam się na… Ayę. Kiedy dotarło do mnie, czyj jęk wydostał się spod mojego tyłka… przełknęłam nerwowo ślinę. Pijana Aya, to nie do końca panująca nad sobą Aya… A co za tym idzie – bardzo niebezpieczna Aya! Szybko z niej „zeszłam”, co by nie denerwować Kuroi i ponownie podłam na ziemię. Nie chcąc tracić czasu, poturlałam się na drugi koniec sali i… schowałam po stołem hamując odruch wymiotny po tej „pseudo karuzeli”. Jednak nie udało mi się utrzymać zbyt długo powagi, bo znowu zobaczyłam Gajeel’a i Levi. Nawet nie wiedziałam, że poturlałam się w tą właśnie stronę! Zachichotałam cicho, jednak szybko zasłoniłam sobie usta. Na szczęście mnie nie usłyszeli. Wychyliłam się z drugiej strony stołu i… dostałam w głowę butelką! Popatrzyłam złym wzrokiem w stronę, z której ów przedmiot przyleciał i… tylko jedna osoba mogła to zrobić. Otóż mój wzrok padł na Ayę, która pierwszy raz od dłuższej chwili podniosła głowę i wpatrywała się we mnie upartym wzrokiem. Najwyraźniej chciała mi przekazać bym nie przeszkadzała tamtej dwójce. A co za tym idzie – widziała ich! Na pewno! Czyli owa sytuacja nie pozostanie bez zapamiętania! Będę musiała ją po wytrzeźwieniu pomęczyć! Ale… Czy ja będę jeszcze pamiętać tą sytuację? Hmm… Trzeba będzie się utrzymać, dopóki reszta się nie pobudzi trzeźwym! A przynajmniej ktoś, kto by mi przypomniał, że miałam o to pomęczyć Ayę…

Szybko jednak usunęłam się z „butelkowego pola rażenia” i usiadłam… gdzieś… Mój wzrok powędrował na… Trójkę zwierzęcych przyjaciół Leny, którzy… dziobali, gryźli i trącali, zasłaniającego się Frieda. Nie za bardzo rozumiałam dlaczego, ale kiedy zobaczyłam, jak moja zielona przyjaciółka jest cała czerwona na twarzy… zaczęłam spekulować i snuć pewne przypuszczenia, które znając życie były bardzo trafne. Zachichotałam i ponownie odwróciłam wzrok. Tym razem na… Neah, który stał przed Ayą i próbował zwrócić jej uwagę na siebie. Nie rozumiałam go chyba nigdy! Debil jakich mało! Wkurzający manipulant! Irytujący idiota! Uh… Na dodatek natręt! Aya mu mówi jedno, a on swoje! Wrr…! Znaczy… Nie tylko dlatego mnie wkurza! On jest po prostu cholernie wkurzający i już!

A tak właściwie... to za Chiny nie mogłam sobie przypomnieć pewnej rzeczy. A mianowicie kiedy my się przenieśliśmy z plaży do budynku gildii?! To… dziwne… Postanowiłam więc, że zapytam o to Ayi, ale… jak tylko wstałam na nogi… ktoś akurat na mnie wpadł. Ja próbując utrzymać równowagę (z marnym skutkiem), poleciałam do tyłu i znowu na kimś wylądowałam. Na szczęście nie była to Aya. Więc kto? Spojrzałam w stronę mojej „poduszki”, którą okazał się Loki! To już chyba lepiej by było, gdyby to była Aya… Zaśmiałam się nerwowo, ale kiedy ten wydał z siebie bolesny jęk… miałam ochotę go trochę podręczyć! Udałam, że wstaje, ale ponownie upadłam i rudzielec sobie jeszcze trochę pocierpiał, bo trochę się tak na nim kręciłam. W końcu się zlitowałam i sturlałam się z biedaka. Ten rzucił mi zbolałe spojrzenie i poszedł gdzieś masując sobie plecy. Uśmiechnęłam się tylko szeroko na ten widok i… Ktoś podsunął mi jakiś mocny trunek i film mi się urwał!

„Boli… huczy… ała…”  Pierwsze co chodziło mi po głowie, to były te myśli. Otworzyłam oczy i… zobaczyłam coś irytująco białego. I najwyraźniej w dobrym humorze, bo to COŚ się szczerzyło jak głupie. No nie trudno chyba zgadnąć, że był to Revis, który chyba najmniej wypił. A teraz zaczął chichrać się jak głupi! Warknęłam wkurzona jego zachowaniem i przewróciłam się na drugi bok, strącając z siebie… rękę? Otworzyłam oczy szerzej ze zdziwienia i… zobaczyłam przed sobą rude, potargane włosy. A ich właściciel wtulał się w… moje piersi! Brew mi zadrżała i… z całej siły właściciel rudych kłaków odleciał hen daleko, na drugi koniec sali. Tak… O Lokim mowa. Natomiast ja przynajmniej wiedziałam, z czego ten biały debil tak cieszył twarz… Irytujący! Ale… nie bardziej niż sam Neah! Rzuciłam Revisowi wkurzone spojrzenie bazyliszka i zobaczyłam coś niezwykle rzadkiego. Otóż na ramieniu fioletowookiego opierała się Aya. Jej oczy były zamknięte, a oddech równomierny, więc mogłam przypuszczać że śpi. Problem w tym, że z nią to nigdy nie wiadomo! Wstałam do siadu i dopiero wtedy dotarło do mnie to, jak bardzo boli mnie głowa. Jęknęłam i najwyraźniej miałam halucynacje, bo wydawało mi się, że zobaczyłam współczucie w oczach tego zdziecinniałego „mężczyzny”. Ta… chyba mężczyzny od siedmiu boleści! I znowu zapomniałam o bólu głowy, a moje myśli zaczęły dziwnie krążyć wokół dwójki przede mną. „Ja go nie pojmuję! Ciężko jest zobaczyć u niego coś prócz zawadiackiego, psotnego uśmiechu. W oczach bardzo często ma złośliwość i smutek kiedy nikt nie patrzy. Jakiekolwiek inne uczucia ukazuje tylko Ayi, ale NIGDY nie można u niego przecież zobaczyć współczucia. A przynajmniej nie do takich osób jak ja.”

I wtedy stał cię cud! Nie no żartuję. Po prostu Aya mruknęła coś pod nosem i… zdzieliła Revisa w tył głowy. „Yyy… To było dziwne” Na dodatek nawet nie otworzyła oczu. Sięgnęła ręką gdzieś do tyłu, by następnie podać mi dość sporą butelkę z bladozieloną zawartością. Nie bardzo wiedząc co mam z tym zrobić, spojrzałam na brunetkę pytająco. To uchyliła jedno oko i mruknęła ciche „wypij, a poczujesz się lepiej”. Jakoś tak nie chciało mi się protestować, czy narzekać, że nie lubię rozkazów od kobiet. Powiedzmy, że to nie był rozkaz, a informacja…Tak! Inaczej być nie mogło! Ja nigdy nie słucham rozkazów od kobiet, więc to nie mógł być rozkaz! Wypiłam, więc parę łyków zbawiennego płynu, który powinien mi pomóc na kaca. Jednak butelka została mi brutalnie zabrana przez Revisa. Chciałam zaprotestować, ale ten mi nie pozwolił.

-Zostaw trochę dla innych. Choć i tak dla wszystkich nie starczy…

-Ale!

-Przecież głowa ci już przeszła, ne?

I dopiero wówczas się zorientowałam, że ten napój działa cuda! Byłam tak zaskoczona, lekko mówiąc, że nie zauważyłam jak obok mnie pojawił się obolały i jęczący Loki. I jakoś mnie nie obchodziło z jakiego dokładnie powodu wydawał takie dźwięki.

---== Narrator ==---

Po tych zdarzeniach, zaczęli się budzić kolejni magowie. Jako jedna z pierwszych obudziła się Lucy. Tak! Nie ma pomyłki – Lucy! Oczywiście miało na to wpływ również to, iż dziewczyna mało wypiła. Ale można pominąć ten szczegół, tym bardziej, że również ona miała kaca. Aya podzieliła się z nią tą jakże wspaniałą miksturą, za co brązowooka była jej bardzo wdzięczna. Co do samej Pani Cienia, nie zmieniła ona swojej pozycji i wciąż opierała się o Revis’a. Więc kolejne osoby, bo dojściu do siebie, dziwiły się i to nie mało.

Kiedy Levi otworzyła oczy spłonęła rumieńcem, gdyż na jej kolanach leżał czarnowłosy, smoczy zabójca. Spanikowana zrzuciła go z siebie, przez co i on się obudził. Natsu, który spał na belce pod sufitem, spadł na Grey’a i tradycyjnie wywiązała się miedzy nimi bójka. Uspokoiła ich dopiero skacowana i zła Erza. Elfman i Ever byli w podobnej sytuacji co Mcgarden i Gajeel. Z tym, że Wiecznie zielona obudziła się w tym samym momencie co „facet”. Odskoczyli od siebie mocno czerwoni. Natomiast Lena opierała się o, wciąż śpiącego, Fried’a. A zwierzaki zielonej gdzieś przepadły. Do lodowego słupa został przywiązany Neah, a mistrz Makarov nie miał na sobie górnej części garderoby. Jego wnuk natomiast spał oparty o bar, ale obudził się w wyniku pisku Juvi, widzącej Grey’a całkiem pozbawionego ubrań. Za co mag lodu został potraktowany błyskawicami złego Laxusa. Blondyn warczał na wszystkich, wiec Aya zlitowała się nad nim i poczęstowała go zbawczym płynem. Co nawiasem mówiąc, poratowało od utraty zdrowia kolejnych „niedoszłych samobójców”. Kolejną ofiarą pobudki był Kin, który spał na lampie pod sufitem. Jednak z nim się nie podzielono lekarstwem. Tak samo z Neah. Kiedy w końcu wszyscy, jako tako, się pobudzili i doprowadzili do stanu używalności, na środek wyszedł mistrz gildii i ogłosił informację ważną chyba dla każdego. Przez 3 najbliższe dni, nikt nie mógł brać misji – wszyscy mieli być w gildii, gdyż mieli przybyć przedstawiciele innych gildii oraz dziennikarze. Przybycie innych magów było spowodowane dziwnymi działaniami Mrocznych Gildii. Spotkanie miało się odbyć w Fairy Tail, gdyż była to gildia, która choć robiła dużo zamieszania, to najwięcej osób jej ufało. Na spotkanie miał nawet przybyć chwilowo nieobecny Gildarts. W każdym bądź razie, życie w Fairy Tail powróciło do „normalności”. A przynajmniej tak się zdawało. Wszyscy rozeszli się do domów.

---== Aya ==---

Obudził mnie czyjś paniczny, acz krótki i cichy krzyk. Nim się spostrzegłam do mojego pokoju wpadł Revis (do tej pory spał w pokoju Mii, na materacu) i gwałtownie przytulił się do mnie. Moja koszula nocna zaczęła moknąć, a chłopak uparcie się we mnie wczepił. Kątem oka zauważyłam Yoru, która usiadła w progu i przyglądała się zaistniałej sytuacji. Westchnęłam i zaczęłam delikatnie głaskać fioletowo-okiego po włosach. Zaistniała sytuacja zmartwiła mnie. Dlaczego? Bo takie coś, takie zachowanie, tudzież reakcja, zdarzyła się tylko raz. Jednak teraz nie pytałam co się mu śniło… poprzednia odpowiedź wystarczyła mi aż nadto. Zdecydowanie… To co mi powiedział, że mu się śniło, z całą pewnością nie należało do „normalnych koszmarów”, czy nawet „przerażających koszmarów”. Na dodatek… wbrew pozorom, Revis ma bardzo słabą psychikę. A tym bardziej gdy przychodzi do „wspominania” jego przeszłości. Przycisnęłam go do siebie mocniej i zaczęłam delikatnie kołysać nas, nucąc przy tym cicho jakąś piosenkę.

Przesiedzieliśmy tak do rana. Chłopak co prawda przestał płakać, ale wciąż był niespokojny. Nie puścił mnie nawet na chwilę. Z tego też powodu musiałam poprosić Yoru, by zajęła się pobudką Kin’a i Mii. Ci na początku nie bardzo wiedzieli co się dzieje, ale widząc przyklejonego do mnie Revis’a, nic nie powiedzieli. Najgorzej miałam z przebraniem się, bo chłopak za nic w świecie nie chciał mnie puścić. Ostatecznie oboje skończyliśmy w łazience, gdzie on siedział na podłodze, obrócony do mnie tyłem, wciąż jednak trzymając mnie za rękę. Że też ramię go nie bolało. Ja natomiast starałam się jakoś przebrać, co łatwe nie było z jedną ręką częściowo zajętą. Potem jakoś doprowadziłam do porządku „białego”. Ten idiota potrafił nawet w piżamie w misie wyjść na miasto, ale na szczęście dzisiaj spał w dresie, więc nie było najgorzej. Nie chcąc by chłopak się przeziębił, zarzuciłam mu na ramiona bluzę. Następnie wyciągnęłam go z mieszkania i ruszyłam w stronę gildii. Dlaczego tam? Bo to miejsce… jakoś tak samo z siebie sprawia, że człowiek czuję się lepiej. Ludzie tam wspierają się nawzajem i są w stanie oddać wiele dla drugiej osoby. Są jak rodzina. Jedna, wielka rodzina. Na dodatek… przypomina mi trochę moją dawną „wielką rodzinę”. Choć dotarło to do mnie dopiero niedawno. W sumie to chyba w moje urodziny, kiedy wszyscy świętowaliśmy też urodziny Mii. I może to dziwne, ale… otworzyłam na nich swoje serce. Może nie jakoś bardzo, ale sama byłam zdziwiona, jak wiele potrafiłam im powiedzieć. Nawet jeśli mało mogli z tego wyciągnąć, dla mnie każde słowo na temat mojej przeszłości, powodowało ukłucie w sercu.

Ale wróćmy do osoby Revisa. Jak już wspomniałam, ruszyliśmy do gildii, a chłopak wyglądał naprawdę kiepsko. Głowę miał opuszczoną, oczy przekrwione i podkrążone. Zapewne również z powodu nieprzespanej nocy. Włosy udało mi się jakoś wcześniej doprowadzić do ładu, więc nie było najgorzej. Niezdrowo blada cera zwracała uwagę, a w matowych oczach już nie odbijało się słońce. Białowłosy uparcie trzymał mnie za rękę, a dokładniej mówiąc za dłoń. Zapewne wyglądało to dwuznacznie, ale mój znajomy wyglądał naprawdę źle. Zmartwiło mnie to. Szłam z przodu, ciągnąc zmizerniałego chłopaka za sobą.

Nim jednak dotarliśmy pod bramę budynku, spotkaliśmy Levi i Gajeel’a, z wesołymi minami trzymających się za ręce. Na nasz widok oblali się czerwienią, jednak po chwili widać było błysk w ich oczach. Najprawdopodobniej uznali, że ja i Revis jesteśmy w podobnej sytuacji co oni, a biały tylko się wstydzi. Jednak Levi najwidoczniej szybko zrozumiała sytuację, gdyż podeszła do nas ze zmartwioną miną.

-Aya-san… Czy wszystko w porządku? Coś się stało? – posłała znaczące spojrzenie w stronę mojego towarzysza

-Nie martw się Levi. Po prostu miał trudną noc.

-Ahh… Rozumiem…

-Ale jestem naprawdę wdzięczna, że zapytałaś. – uśmiechnęłam się leciutko

-Ym… To… do zobaczenia później.

-Tak, miłej zabawy.

Posłałam jej leciutko złośliwy uśmiech i nie czekając na reakcję, pociągnęłam Revisa dalej. Na miejsce dotarliśmy koło godziny 14. Nie wiem jakim cudem zajęło nam to tyle czasu, ale nie wnikajmy. Weszliśmy do środka, a oczy wielu zwróciły się ku nam. Hagane i Lena miały zdezorientowane miny, a Neah… chyba chciał zrobić zawiedziona minę, ale coś mu nie wyszło. Najwyraźniej trochę się domyślił sytuacji. Jakby nie patrzeć, tylko wróżki nie wiedziały o co chodzi. Choć kilkoro zaczęło chyba snuć domysły, ratując opinię o tym miejscu. Czasami zadaję sobie pytanie: „Gdzie ja dołączyłam?”. Ehh… Spojrzałam niepewnie na tego co mi spać nie dał i posadziłam na krześle przy barze.

-Mira… gorącą czekoladę proszę.

-Już się robi! – zawołała ze swoim firmowym uśmiechem, a po chwili przede mną wylądowała szklanka z ciepłym napojem – Mam nadzieję, że będzie smakować!

-Na pewno…

Obróciłam się w stronę tego upierdliwego rzepa i stuknęłam go lekko szklanką w czoło. Ten podniósł odrobinę głowę, mocno zdziwiony, ale zmęczenie i smutek wciąż nie schodziły mu z twarzy. Wsunęłam mu czekoladę w złączone i oparte na kolanach dłonie.

-Pij…

-Aya…

-Powiedziałam pij. Nie wiesz, że czekolada poprawia humor i daje hormon szczęścia?

-Ymm… Skąd…?

-No co? Kin mi to kiedyś powiedział… - obróciłam głowę lekko zawstydzona

-Ymm… Dzięki… Aya-chan…

Zmarszczyłam brwi i trzepnęłam lekko chłopaka w tył głowy. Kątem oka widziałam, jak moi dawni znajomi kręcą głową. Tak… moje typowe zachowanie. Nie mniej jednak, zazwyczaj przynosiło odpowiedni skutek, więc nie widziałam problemu. Zresztą… cóż poradzić, że taka dziwna jestem i mam równie dziwne sposoby okazywania uczuć? Tych złych i dobrych… Tak jak teraz irytacji… Wróżki jednak wciąż nic nie rozumiały, ale widać było, że zaniepokoił je stan mojego przyjaciela. On natomiast wypił łyka ciepłej cieczy i powrócił do swojego poprzedniego stanu.

-Revis, posłuchaj mnie uważnie. – kucnęłam przed nim i oparłam się lekko o jego kolana, ściskając jego dłonie – Jesteśmy rodziną. Choć to słowo, może mieć dla ciebie inne znaczenie… Ujmę to tak: nie pozwolę, żadne z nas nie pozwoli, by kiedykolwiek ktoś zrobił ci coś podobnego. Nikt cię już nie skrzywdzi. Jestem tu ja i inni. Jesteśmy przy tobie więc nie musisz się o nic obawiać. Wtedy… zniknęłam… wielu zniknęło, ale… wróciłam. Nie od razu, ale jednak. Wcześniej chyba nie byłam gotowa. Więc… Nie ważne co się stanie, nie będziesz sam. Będziemy z tobą. I nie ważne co się stanie… dopóki żyjemy, będziemy się nawzajem wspierać. Nie zostawimy cię. Rozumiesz?

Uparcie wpatrywałam się w niego, a fioletowooki… miał dość dziwną minę. Aż nagle pochylił się i swoje czoło o moje. Ostatecznie wylądował na moim ramieniu, po czym ścisnął mnie mocno szepcząc ciche dziękuję. Po kilku sekundach odsunął się z tym swoim tradycyjnym uśmiechem na twarzy i tylko lekko zaczerwienione oczy oraz ślady na policzkach symbolizowały, że coś się działo. Westchnęłam i wyprostowałam się, po czym zmierzwiłam włosy temu zdziecinniałemu idiocie.

Nagle tuż obok pojawiła się Hagane z butelką alkoholu w ręce i zarzuciła ramię na Revisa, opierając się na nim ze złośliwym uśmieszkiem. Nim ten zdążył zareagować, blondynka dosłownie wlała w niego zawartość butelki. Chłopak aż się zakrztusił, a wszyscy automatycznie uśmiechnęli się. Ofiara Riddle również. Ta… I wszystko byłoby świetnie gdyby Natsu z Grey’em znów nie zaczęli się kłócić. Erzy nie było, więc nie miał kto ich uspokoić. A mnie się nie chciało. Miałam na to zbyt dobry humor i byłam niewyspana. No co? Nawet we mnie może odezwać się leń! Już po chwili gildia znów tętniła życiem i radością. Ostatecznie całe to zajście z Revisem poszło częściowo w niepamięć, ale ja wiedziałam, że to wszystko mocno nas zbliżyło. W końcu… coraz więcej przed nimi ujawnialiśmy. A oni coraz głębiej nas poznawali. Tak… a ja nawet nie zorientowałam się, kiedy zaczęłam dość wesoło rozmawiać z Raijinshuu i jeszcze paroma osobami. A Revis uparcie nie odstępował mnie na krok. Choć był już w znacznie lepszym humorze. Tak… chyba jemu również atmosfera tej gildii pomagała. I w ten oto sposób upłynął kolejny dzień w Fairy Tail. 

***

Mam nadzieję, że się wam podobało i nie macie mi za złe zmiany terminu. Kolejna notka natomiast nie pojawi się na pewno wcześniej niż przed 16-stym lipca.

Martwi mnie jednak coraz mniejsza ilość komów. Zastanawiam się czy ja naprawdę ni piszę coraz gorzej? Ehh... A mawiają, że to początki są trudne. 

A teraz taki drobny bonus i zapowiedź:

Jedna z moich ulubionych fotek tej pary

Jak dla mnie to Lu lepiej wygląda z rozpuszczonymi włosami

Kawai!

 Czyż to nie jest urocze?

Mam nadzieję, że fotki przypadły wam do gustu. Nie trudno zauważyć, że najwięcej jest Gajeel x Levi oraz Grey x Juvia. Jakoś tak wyszło ^^". Osobiście lubię obie pary, a ostatnio po prostu natknęłam się na kilka ciekawych obrazków... 

To teraz zapowiedź:

"I od razu wiedziałam, kto mnie poratował przed spotkaniem trzeciego stopnia z podłogą. Tą osobą był… Laxus. Tak… właśnie Pan Iskierka, jak to Mia go żartobliwie nazywa. Przechyliłam się lekko w bok i… jak przypuszczałam natrafiłam na ramię blondyna. Oparłam się delikatnie i wzięłam głęboki oddech." 

"A ja pozwoliłam sobie na jeszcze chwilkę relaksu. Ta… szkoda, że dopiero teraz. Usłyszałam za sobą jakieś szepty i chichoty, ale nie zwracałam na nie uwagi. I domyślałam się bardzo dobrze, co jest powodem takiego zachowania." 

"-Coś ostatnio z wieloma mężczyznami jesteś blisko.

-A co Erza? Zazdrościsz, że ciebie nie boi się tylko jeden? – nawet nie uchyliłam oka, a Erza zamilkła i przypuszczałam, że dość mocno się zaczerwieniła. Usłyszałam jeszcze jak odchodzi szybkim krokiem, po czym westchnęłam" 

"Neah zrobił zawiedzioną minę, po czym westchnął i odwrócił wzrok. Jego spojrzenie zrobiło się takie jakby… pełne nostalgii i odległe. Ponownie westchnął i położył podbródek na złożonej w pięść dłoni, opierając się łokciem o stół. Spojrzał ponownie na mnie takim wzrokiem, jakby widział we mnie kogoś innego. Albo raczej… kogoś kim byłam dawniej.

-Aya… nadal nie możesz mi wybaczyć, tego co zrobiłem, prawda?

-Neah… To nie ma nic do rzeczy…

-Dla mnie ma! Wiesz… zmieniłaś się zdecydowanie na lepsze. I nie myśl, że ot tak oddam cię temu blondynowi bez walki. "